Parkinson is de snelst groeiende hersenziekte ter wereld.

Negen jaar geleden kreeg mijn moeder deze diagnose. Ze was toen 54 en stond nog midden in haar actieve leven. Ondanks haar positieve instelling en onze hoop dat het ziekteproces langzaam zou verlopen, bleek de werkelijkheid helemaal anders. Al snel moest ze afscheid nemen van gewone dingen in haar leven: werken, autorijden, sporten.
Steeds vaker moest ze een stukje van haar zelfstandigheid inleveren. Inmiddels komt er iedere ochtend thuiszorg om haar te helpen bij het douchen en aankleden, gaat ze twee keer per week naar een dagbehandelingsgroep, en is ze afhankelijk van de constante zorg en nabijheid van mijn vader of andere mantelzorgers.

Waar ik vroeger dacht dat Parkinson vooral lichamelijke klachten veroorzaakte, weet ik nu dat juist ook de mentale en cognitieve achteruitgang groot en snel kan zijn. Misschien is dat nog wel het allermoeilijkste – voor mijn moeder, maar ook voor ons als naasten. Steeds meer raakt mijn moeder zichzelf kwijt en daarmee verliezen wij haar ook.

Kortom, er is dringend meer onderzoek nodig.
Onderzoek dat hopelijk leidt tot een medicijn dat deze ziekte op tijd kan stoppen, zodat toekomstige patiënten hun leven niet stukje bij beetje verliezen, maar perspectief houden op een goed leven – ondanks Parkinson.